In stripboeken en superhelden films is gamma-straling vaak het begin van het verhaal. Bruce Banner ziet een groene fits en voor je het weet springt hij letterlijk en figuurlijk uit zijn vel en gooit met auto’s alsof het hotwheels zijn in plaats van audi’s. In de praktijk is het allemaal helaas (of misschien gelukkig) wat minder interessant.
De bestraling die ik krijg is eigenlijk hetzelfde als gewoon licht maar dan krachtiger. Licht en gamma-straling (röntgenstraling ook) zijn deeltjes – fotonen – die zich als een golf verplaatsen. Dat klinkt gek, een deeltje dat ook een golf is, en dat is het ook. Natuurkundigen snappen het zelf ook nog niet helemaal maar gelukkig is dat allemaal niet relevant voor dit verhaal. Die deeltjes gaan zo ontzettend hard en hebben zoveel energie dat ze bijna overal gewoon dwars doorheen schieten. Een aantal van die deeltjes raakt toevallig wel cellen in mijn lichaam en knalt er dan zo hard bovenop dat die cellen het niet overleven. Hoe meer deeltjes je er doorheen schiet hoe meer cellen je kapot maakt. Eigenlijk heel simpel dus.
Omdat het niet zo’n goed idee is om iemand lukraak te gaan bestralen tot hij licht geeft in het donker doen ze toch iets beter hun best om te mikken. Je stuurt iemand voor een operatie immers ook naar een chirurg en niet naar de slager. Zoals ik bij de vorige update uitlegde is er goed over nagedacht hoe ik bestraald ga worden zodat alleen het relevante gedeelte kapot word gemaakt en zoals met de berekeningen wordt alles dubbel gecontroleerd.
Gisteren daalde ik voor het eerst af tot de kelder van het ziekenhuis. De trap naar de zogenaamde bestralingsbunker roept een beetje een batcave gevoel op (ik ben wel een beetje in een geromantiseerde superheldenbui merk ik al) en bij de wachtkamer werd ik plezant verrast door een erg leuke verpleegster/technicus/laborant (ik ben nog niet bekend met radiologie terminologie) die me strak op schema een kleedhokje in stuurde. Normaal hou ik op een eerste afspraak toch gewoon mijn kleren aan maarja, dan kunnen ze zo lastig op mijn mooie tatoeages en stickers mikken dus het shirt moest toch maar uit. Aan de andere kant van het kleedhokje mocht ik aan het eind van de gang op een mooie koolstofvezel tafel gaan liggen en werd ik voorzichtig uitgelijnd met behulp van een groen laser-kruis dat over mij heen werd geprojecteerd. Toen ik ongeveer goed lag (comfortabel is anders) werd er een röntgen-foto gemaakt om te kijken of ik perfect lag en daarna kon de bestraling bijna beginnen. Ik kreeg eerst nog een soort plastic kunst-huid over mijn oksel geplakt zodat de bestraling alles goed raakt (het heeft materiaal nodig om zijn energie af te geven) en we konden echt beginnen.
Ik werd alleen gelaten – we zijn immers niet voor niets in een bunker met dikke straling blokkerende betonnen muren – en het apparaat begon zijn werk te doen. Ik lag natuurlijk zo stil mogelijk en keek vanuit mijn ooghoeken naar het mooie stukje werktuigbouwkunde dat de laatste hardnekkige kankercellen helemaal kapot maakte. In de grote ronde kop die op de foto boven mij hangt zitten allemaal loden plaatjes die kunnen verschuiven en op die manier een vorm kunnen maken waar de straling doorheen gaat, de rest word tegengehouden. Die kop zit aan een grote ronde arm die om me heen kan draaien en me zo van alle kanten kan bestralen. Deze kop draait naar onderen, schuift de plaatjes op de goede plek en maakt dan zo’n 10 seconden een raar geluidje terwijl ik bestraald word. Hier voel je verder helemaal niets van. Daarna draait de kop naar voren en herhaalt dit kunstje nog eens drie keer meer verschillen vormpjes en daarna is het alweer klaar. Alleen de goede plekken zijn dus vier keer geraakt en de rest minder vaak. Daarna mocht ik gewoon weer naar huis. Al met al duurde het niet meer dan 20 minuten.
Ook na ronde twee vanmiddag heb ik nog nergens last van en ik ben gisteren ook gewoon gaan wandklimmen (en mijn diploma gehaald!) Op de langere termijn zal ik wel wat huidirritatie gaan krijgen (lekker boeiend) en zal ik wat vermoeider raken, maar al met al stelt het dus niks voor. Over minder dan drie weekjes ben ik gewoon helemaal klaar en is het tijd voor een welverdiende vakantie!
Ik ben elke dag een beetje sterker en in contrast met hoe het de afgelopen maanden was heb ik me nog nooit zo goed gevoeld. En dan begin ik pas net met mijn herstel dus de toekomst ziet er (en dat mocht onderhand wel weer) zonnig uit.
Maar eerlijk gezegd voelt het alsof ik nu al klaar ben, en dat voelt goed.