Het lijkt erop dat ik jullie, mijn trouwe fans, de laatste tijd een beetje verwaarloosd heb. Ik heb deze keer dan ook geen spannende avonturen meegemaakt om over te schrijven dus heel veel valt er helaas (of gelukkig) niet te vertellen.
Alles gaat gestaag zijn gangetje hoewel de bijwerkingen langzaamaan stapelen. De vermoeidheid is ondertussen min of meer constant. Het vele sporten geeft me ondertussen niet meer zoveel energie als voorheen maar zonder zou het allemaal nog erger zijn waarschijnlijk. Ook mijn concentratievermogen in onderhand ronduit tragisch te noemen, het gemiddelde knaagdier kan zich langer focussen op een taak dan ik. Gelukkig heb ik geaccepteerd dat het nu eenmaal zo is dus ermee zitten doe ik niet. Irritant is het wel. Ik probeer door te lezen een beetje te trainen maar het blijft lastig. Ingewikkelde lectuur dan thrillers kan ik ondertussen ook niet meer verwerken en zoals vroeger in een weekend door een boek heen ploegen zit er in ieder geval niet meer in. Al met al is het effect op mijn cognitieve vermogen nog het vervelendst van de hele zaak. Hoe lang dit nog blijft valt nog te bezien al hoor ik dat een jaar na de laatste behandeling niet ongewoon is. Dit betekend dat ik volgend jaar niet zomaar weer op volle capaciteit doorkan maar ik ga in ieder geval doen wat ik kan en gelukkig is de TU hier erg flexibel in. Ik ga in ieder geval de volle 100% geven.
Daarnaast valt alles op het fysieke vlak wel weer mee. Van mijn wenkbrauwen is ondertussen niet veel meer over maar mijn hoofdhaar is vreemd genoeg nog in redelijke getale aanwezig. Ik moet me toch echt om de dag scheren wil ik er niet uitzien als een rare sprietenkop (want tsja, heel dun is het wel) Nog steeds maar sporadisch last van tintelende vingers en zelfs mijn hart houdt zich redelijk. Ondanks de cardio-toxiciteit zit er een gestaag stijgende lijn in mijn prestaties op de hometrainer dus dan doe ik het ergens voor. Echt fan ben ik ook weer niet van me helemaal kapot fietsen, maar zoals de meeste echt goede dingen in het leven moet er nu eenmaal hard voor gewerkt worden hetgeen wel weer belonend is. Want ik zit nu alweer bijna 5 maanden toch wel heel veel op mijn luie billen en hoewel ik weet dat ik er weinig aan kan doen voel ik me er toch niet prettig bij. Ik moet die rust nemen en rationeel weet ik dat ik gewoon niet kan doen wat ik wil maar tegelijk voel ik me een luie zak die het hele gebeuren maar gebruikt om leuke dingen te doen zoals veel sporten en op de bank zitten en veel te veel slapen. Nu is iedereen eerste reactie op mijn uiting van dit sentiment dat dat helemaal niet zo is – en dat weet ik zelf ook wel – maar toch knaagt het wel aan me. De vraag of ik niet te voorzichtig ben, of ik mezelf niet wat harder kan pushen, of ik niet meer kan… Ik voel me een beetje als een paard in een starthokje vlak voor een race en ik kan zo onderhand echt niet wachten tot dat deurtje opengaat.
Jeetje wat ben ik aan het miemelen zeg, dat zijn jullie toch niet echt van me gewend. Ach wat zal ik zeggen, ben nog steeds positief hoor. Hoewel al die negatieve aspecten zeker een plaats hebben in dit alles is het gelukkig maar een klein gedeelte. Ik ben ook maar een mens dus als ik zou zeggen dat alles 100% toppie is zou ik glashard staan te liegen maar al met al heb ik nog altijd niet te klagen. 90% van de tijd heb ik überhaupt niet door dat ik ziek ben, het went ook gewoon. En al kan ik niet wachten tot mijn lichaam zich niet meer gedraagt als dat van een hoogbejaarde man probeer ik deze periode in de tussentijd maar een beetje te zien als een gedwongen vakantie, want meer kan ik er ook niet van maken. En hoe je het ook wend of keert, ik heb er wel ontzettend veel van geleerd. Ik betwijfel of er veel mensen zijn die het leven zo waarderen als degenen die het haast kwijt waren.
Ik hoef nu in ieder geval nog maar 1 keer naar de dagverpleging voor de chemo (gelukkig, dat deel van het ziekenhuis is mentaal zo sterk aan die chemische rotzooi geankerd dat ik voordat ik aan het infuus hang misselijker ben dan nadat ik thuis kom) en daarna nog bestraling.
In de eerste instantie was het idee om niet meer te gaan bestralen, maar na overleg binnen de werkgroep van meerdere oncologen is besloten dat ze me toch volledig willen gaan uitbehandelen omdat het zo’n nare variant is die ik heb.
3 Juni heb ik mijn consult bij de radioloog wanneer ik meer hoor over de bestraling. Ik begin waarschijnlijk eind Juni/begin Juli en dan zal ik grofweg een maand lang elke werkdag naar het ziekenhuis moeten. Dit is wel slechts een inschatting. Bijwerking zijn vermoeidheid (maar daar ben ik wel aan gewend ondertussen) mijn huid onder mijn rechter oksel zal op den duur kapot gaat, en over 10 jaar kan ik lokaal een vaatvernauwing krijgen hetgeen ze dan operatief moeten oplossen (schijnbaar een ingreep met laag risico). Dus mijn zomer zal helaas nog iets verder uitgesteld worden maarja, liever dat dan dat het terug komt.
Dus hoewel de laatste loodjes het zwaarst zijn bikkel ik gestaag door en gezien de snelheid waarmee de laatste maanden voorbij zijn geschoten kan ik in no-time weer beginnen met leven. En ik moet zeggen dat ik niet kan wachten.
