Zeven maanden lang heb ik gerend, gelopen, stappen terug genomen en gekropen. Ik heb op een kale vlakte de tijd achter me zien afbrokkelen terwijl ik met mijn blik op oneindig mijn ene voet voor de andere bleef zetten. Soms was het zonnig, soms regende het en soms sneed er een ijzige wind door mijn dunne kleren, maar als de grond achter je word verzwolgen door de tijd kan je niet anders dan doorlopen.

In stripboeken en superhelden films is gamma-straling vaak het begin van het verhaal. Bruce Banner ziet een groene fits en voor je het weet springt hij letterlijk en figuurlijk uit zijn vel en gooit met auto’s alsof het hotwheels zijn in plaats van audi’s. In de praktijk is het allemaal helaas (of misschien gelukkig) wat minder interessant. De bestraling die ik krijg is eigenlijk hetzelfde als gewoon licht maar dan krachtiger.

Zo, bam, hallee, het ergste is achter de rug. Dit weekend is de laatste rotzooi mijn aderen in gepompt en de laatste pillen zijn vanochtend ingenomen. Ik ben nog niet klaar – ik heb immers nog 3 weken bestralingen voor de boeg – maar voor mijn gevoel heb ik het gehad. Over 3 weekjes heb ik weer een immuunsysteem. Mijn hart gaat het weer een beetje normaal doen. Mijn haar komt terug en ik kan langer dan 10 minuten in de zon zitten zonder als hersenspinsel van Bram Stoker weg te smeulen.

Het lijkt erop dat ik jullie, mijn trouwe fans, de laatste tijd een beetje verwaarloosd heb. Ik heb deze keer dan ook geen spannende avonturen meegemaakt om over te schrijven dus heel veel valt er helaas (of gelukkig) niet te vertellen. Alles gaat gestaag zijn gangetje hoewel de bijwerkingen langzaamaan stapelen. De vermoeidheid is ondertussen min of meer constant. Het vele sporten geeft me ondertussen niet meer zoveel energie als voorheen maar zonder zou het allemaal nog erger zijn waarschijnlijk.

Ik ben nu weer over de bult van mijn vierde kuurtje en het is weer eens tijd voor een update. Ik heb deze ronde het ongeluk dat ik nog overhad opgemaakt (althans, dat hoop ik) en ik kan onderhand we zeggen dat vrouwe Fortuna niet mijn grootste fan is. Het begon midden in mijn immuundip, toen ik vol goede moed op mijn longboard stapte voor een fijne cardio sessie in Zoetermeer.

Zo, het is weer hoog tijd voor een update. Ik ben toch niet zo van het schrijven als ik ook andere dingen kan doen maar al mijn trouwe fans zitten natuurlijk op het randje van hun stoel. Sinds de vorige update heb ik er alweer twee kuurtjes op zitten en het valt me nog altijd erg mee! De tweede kuur kwam toch wel een stuk harder aan. De zaterdag erna heb ik me de hele dag echt ziek als een hond gevoeld en mijn voornaamste activiteit die dag was dan ook heen en weer rennen tussen mijn bed en de wc.